Miałam przygodę.
Idę sobie, tuptam chodnikiem jak wielka pani, patrzę! A tam na chodniku paszport.
Podnoszę go z chodnika, myśląc, że mam szansę go odnieść, mam szansę zrobić dobry uczynek. Lecz czy dobry uczynek może pozostać bez kary? Nie wiem, ale po wewnętrznej walce moralnej dochodzę do wniosku, że tego dnia zjebałam różne rzeczy i przyda mi się refill dobrej karmy. Pytam więc wujka google co jako praworządny obywatel mam zrobić z niemoim paszportem. Google mówi, że zanieść na policję na przykład. Komisariat niedaleko, więc idę.
Po drodze trzymam paszport w dłoni, na widoku – po cichu liczę, że ktoś mi go ukradnie, mój dobry uczynek zostanie zaliczony w bazie karmicznej, że próbowałam, a jednocześnie nie będę musiała nic zgłaszać. Niestety! Docieram na komisariat nienapadnięta, peszek.
Za ladą policyjną nie kto inny jak tylko posterunkowy Śmieszek.
– Uee, po co to pani odnosi? – komentuje, gdy wyjaśniam mu sprawę. – Mogła pani wrzucić do studzienki kanalizacyjnej.
– Ale w internecie pisali, żeby na policję… – tłumaczę się, choć tłumaczy się tylko winny.
– Nie należy wierzyć we wszystko co piszą w internecie, proszę pani! Wyskakuj z dowodziku, obywatelko.
Spisując me dane posterunkowy Śmieszek informuje mnie, że jeśli paszport jest poszukiwany, zostanę przesłuchana.
– O Jezu, to po co ja to przyniosłam? – pytam go.
– Mówiłem, było do studzienki…
Na szczęście paszport okazuje się być nieposzukiwany, hurra.
– A gdzie go pani znalazła?
– A tu i tu.
– A kiedy?
– A piętnaście minut temu.
– Dziś?
Zastygam. Analizuję, czy to nie pytanie podchwytliwe, ale chyba nie?
– Tak, dziś. Piętnaście minut temu dziś.
Dowodzik wraca do mnie, posterunkowy Śmieszek żegna się uprzejmie, a ja uciekam z posterunku.
Czy wobec tej historii uważam, że uczciwość popłaca? Powiem Wam tak: to był litewski paszport. Niewykluczone, że jego posiadaczka była litewską księżniczką, która akurat przechadzała się po tym chodniku, po którym i ja zwykłam się przechadzać. Co za tym idzie niewykluczone też, że dowie się, że to ja znalazłam paszport i za moją dobroć wręczy mi bazylion litwodolarów.
To mój jedyny plan emerytalny.
Wnioski wyciągnijcie sami.

Apropos ilonki biznesmenki to nowe naklejki są, z kotami 😀

Jak ktoś chce można taka kartkę nabyć tutaj 😉

Dawno nie częstowałam sucharkiem 😀

Co roku marzyło mi się mieć jakąś fajną ofertę walentynkową, ale nagle orientowałam się, że jest połowa lutego / w ogóle marzec i że jest za późno ;v; Ale tym razem – ogarnęłam, wee.

Tak więc będą:

kartki / pocztówki walentynkowe na moim sklepie, dla tych, którzy chcą powiedzieć “podobasz mi się” i “zasługuję na zakaz zbliżania się do ciebie” jednocześnie

taka naklejka też jest,

będą też naklejki dla osób, które mają mniej romantyczne podejście do walentynek tu i tu

oraz kubki 😀 tu

i tu 🙂

Zacieszam 🙂

W ostatni poniedziałek był tak zwany blue monday, podobno najbardziej depresyjny dzień w roku :O Z tej okazji zostałam poproszona, jak wielu innych komiksiarzy, o zrobienie pokrzepiającego komiksu na ten czas. No i jak pokrzepiający, to pomyślałam o wsparciu, a jak o wsparciu, to o mądrym wsparciu, a jak o mądrym wsparciu, to o tym wszystkich bułach czerstwych w swym podświadomym postanowieniu komplikowania sobie życia na siłę 😀 Wyszedł z tego komiks o takich-sobie właściwościach krzepiących, hm.
Tak czy inaczej możecie sobie obczajać #blueweek na fejsie, przez tydzień komiksiarze kontra smuteczki, kurde.

Jak ktoś chce kupić naklejki to są tu, a film tu. Może nawet będę kręcić jutuby dalej 😉

Zrobiłabym ten odcinek wczoraj, ale byłam nieprzytomna.