Jutro zaczynam pracę na etat. Módlcie się za mą duszę.

Angielski i gramatyka są nawiązaniem do Consueli z Family Guy, gdyby ktoś się nie połapał 😉

Taka sobie refleksja.

Dla wszystkich, którzy zinterpretowali to jako “obrazę” i “szpilę” dla Marcina – nie ogarniam, jacy Wy wrażliwi jesteście. My się gorszymi epitetami niż “pomyłka” częstowaliśmy w ramach czułości i w ogóle na co dzień. Wyluzujcie.

Parę słów opowieści: dostaję ostatnio dość sporo komentarzy typu “rób odcinki rzadziej, ale lepiej” czy inne “omajgad ale poziom spada”. Cóż, czasem po prostu potrzebuję się jakąś myślą podzielić, choćby nie była jakoś mądra czy “komercyjna”. Trudno, tak mam. Przykro mi. Poza tym szczerze wciąż nie mam wyczucia co się ludziom spodoba a co nie – np. art “nie dziś” był dla mnie zupełnym spontanem myślowym bez sensu, a czytelnikom spodobał się bardzo. Podobnie przy ostatnim odcinku o potworach były zarówno komentarze “wreszcie poziom wrócił” jak i “poziom wciąż spada”. Zrozumcie proszę, że zupełnie nie ma sensu abym robiła jakiekolwiek prace pod kątem “żeby się spodobały”, bo dopasowywanie się do jakiś gustów czy wymagań mija się z celem i nie umiem tego robić. I live to fail expectations <- zrobię sobie chyba koszulkę z tym napisem.

Jestem derpem i mam derpowe myśli. I mam potrzebę się nimi dzielić, bo jest ich za dużo dla jednej mnie. Na tym ten blog od początku polegał i będzie polegał nadal.

Ramen.

Dzięki za pocieszanie, ale już w sumie nie ma co – jest całkiem ok 😉 i powoli ogarniam zaniedbaną przez ostatni czas rzeczywistość. Choć jest to wielkie wyzwanie…

Wrzucam takiego spontana, bo je na ogół lubicie. Zamiast “inspiracja” można tu też dać “motywacja”. I parę innych rzeczy.